“Του Κυριάκου το γαϊδούρι
το `χαν όλοι τους για γούρι,
σαν γυρνούσε στο παζάρι
το `χαν για κρυφό καμάρι.
Με κουδούνια στολισμένο,
λαχανίδα φορτωμένο,
μες στις γειτονιές γυρνούσε,
ταλαράκια οικονομούσε.
Το είχε σαν μικρό παιδάκι
και γι’ αυτό το `χει μεράκι.
Του το σφάξαν ένα βράδυ
για μοσχάρι στο σκοτάδι.
του το σφάξαν ένα βράδυ
με την πείνα την μεγάλη.
Τώρα μοναχός στους δρόμους
τα καλάθια του στους ώμους
διαρκώς παντού κοιτάζει,
το γαϊδούρι του φωνάζει.”
Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας (1903-1985), Του Κυριάκου το γαϊδούρι (ρεμπέτικο), 1946
Τα Τραγανούλια
«Μια από τις φρικιαστικές εικόνες της λιμοκτονίας στην εποχή της Κατοχής είδαν περαστικοί ένα πρωινό στην οδό Νικηταρά. Ένας σκύλος ήταν ξαπλωμένος στο δρόμο και κρατούσε στο στόμα του ένα μακρύ κόκκαλο από κατωσάγονο αλόγου. Με τα δυο μπροστινά του ποδάρια το στήριζε και πολεμούσε να μασουλήσει κάτι λίγα τραγανούλια που ήταν στην άκρη κατά την κλείδωση. Ένας άνθρωπος ρίχτηκε στο σκύλο, κατάφερε και του πήρε το κατωσάγονο… για να φάει εκείνος τα τραγανούλια.»
Παύλος Δελαπόρτας, Το λιθάρι του Σίσυφου, Αθήνα 1979