Ο Πέτρος Μυγιάκης του Μανούσου και της Αικατερίνης γεννήθηκε το 1900 στην Ασή Γωνιά Αποκόρωνα Χανίων και δραστηριοποιήθηκε στην Εθνική Κρητική Οργάνωση ως ομαδάρχης, καθώς και στη μετάδοση πληροφοριών μέσω ασυρμάτου που έκρυβε στο σπίτι του, οδός Πιπίνου 11 στο Αιγάλεω.
“Εκεί έρχονταν Άγγλοι αντιστασιακοί από τα Σεπόλια μέσω του Κηφισού, έστηναν αντέννα και μετέδιδαν πληροφορίες για τα αεροπλάνα. Εγώ ήμουν τότε 7 ετών και φύλαγα τσίλιες. Όταν πλησίαζε το ραδιογωνιόμετρο, έτρεχα να ειδοποιήσω. Τα μάζευαν, πηδούσαν στον δρόμο και έφευγαν από την Καβάλας χωρίς να τους πιάσουν (προφορική μαρτυρία του Μανούσου Μηγιάκη, γιου του Πέτρου, 2024).
Όπως αναφέρεται στη ληξιαρχική πράξη θανάτου «εφονεύθη κατόπιν συμπλοκής με τους Γερμανούς» στις 29-9-1944. Άφησε πέντε παιδιά.
Η πρώτη ένοπλη αντιστασιακή οργάνωση στον ελλαδικό χώρο ιδρύθηκε στην Κρήτη το 1941, δύο εβδομάδες μετά τη μάχη της Κρήτης. Η 12μελής αντάρτικη ομάδα του Μανόλη Μπαντουβά, “Ελεύθεροι σκοπευτές[1] ”, αργότερα[2] Ανώτατη Επιτροπή Αγώνος Κρήτης (ΑΕΑΚ), ανέπτυξε σημαντική αντιστασιακή δράση και δίκτυα πληροφόρησης σε όλη την Κρήτη και συνέβαλε στη διαφυγή Ελλήνων και συμμάχων στη Μέση Ανατολή. Το 1943 μετονομάστηκε σε Εθνική Κρητική Οργάνωση (ΕΚΟ) – αναφέρεται και ως Εθνική Οργάνωση Κρήτης (ΕΟΚ) – απεμπλεκόμενη[3] από οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογική κατεύθυνση και διακηρύσσοντας ως μοναδικό -εθνικό- στόχο τον αγώνα για την ελευθερία. Το 1944 εντάχθηκε στους κόλπους της και η Εθνική Πατριωτική Ένωση Κρήτης (ΕΠΕΚ), συσπειρώνοντας γύρω της τους μη κομμουνιστές αγωνιστές.